De 30%-regeling is een bijzondere regeling voor uit het buitenland afkomstige werknemers met een bijzondere deskundigheid die op de Nederlandse markt niet aanwezig of schaars is. De regeling geldt voor een periode van maximaal 10 jaar. Deze periode wordt gekort met perioden van eerder verblijf in Nederland.

Een buitenlandse werknemer op wie de 30%-regeling van toepassing was, werd van 1 december 2001 tot en met 31 december 2003 door zijn werkgever uitgezonden naar Singapore. In deze periode bleef de werknemer voor fiscale doeleinden inwoner van Nederland, waar zijn partner bleef wonen en waar de werknemer een woning bezat. In de periode van 1 december 2005 tot en met 15 april 2007 werd de werknemer voor de tweede maal uitgezonden naar Singapore. In deze periode was hij geen inwoner van Nederland.

Na zijn terugkeer in Nederland werd weer verzocht om toepassing van de 30%-regeling. De inspecteur wees het verzoek toe voor de periode tot 1 november 2008.

De vraag was of de perioden van verblijf in Singapore tijdens de eerste uitzending van belang waren voor de zogenaamde kortingsregeling.

De rechtbank besliste dat de term verblijven naar normaal spraakgebruik inhoudt dat gekeken wordt waar iemand feitelijk verblijft en niet waar hij voor fiscale doelen woont. Het verblijf in Singapore leidde dus niet tot korting op de duur van de 30%-regeling.

Ook de Hoge Raad is van oordeel dat de werknemer gedurende de perioden dat hij fysiek in Singapore aanwezig was, niet in Nederland verbleef.