Op grond van de wet mag een werkgever aan een werknemer slechts drie opvolgende arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd aanbieden. De totale duur van de arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd mag niet langer zijn dan drie jaar. Wanneer een werknemer tenminste drie maanden na de beëindiging van een arbeidsovereenkomst niet in dienst is van de werkgever, start een nieuwe cyclus van drie contracten respectievelijk drie jaar.

Vlak voor het eind van de derde arbeidsovereenkomst deed de werkgever aan de werknemer het aanbod om na verloop van drie maanden weer in dienst te treden op basis van een contract voor bepaalde tijd. Het inkomensverlies van de werknemer in de tussenliggende periode zou de werkgever compenseren door een hoger salaris te betalen. De werknemer accepteerde dit voorstel niet. Naar zijn mening wilde de werkgever met zijn voorstel de wettelijke regeling ontduiken en was een dienstverband voor onbepaalde tijd ontstaan. In kort geding vorderde hij betaling van achterstallig salaris en toelating tot het werk. Wanneer partijen overeenkomen dat een werknemer na verloop van de termijn van 3 maanden weer in dienst wordt genomen, levert dat geen ontduiking van de wet op, tenzij sprake is van een schijnhandeling.

Volgens de kantonrechter was hier sprake van een schijnhandeling, omdat de werkgever enerzijds de werknemer voor het bedrijf wilde behouden, maar anderzijds hem geen arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd wilde aanbieden. Dat laatste was ingegeven uit angst voor de risico’s van arbeidsongeschiktheid van de werknemer, die kort voor het einde van de derde overeenkomst ziek was geweest. Volgens de kantonrechter stond voldoende vast dat de rechter in een bodemprocedure zal oordelen dat de werkgever onredelijk had gehandeld. De kantonrechter veroordeelde de werkgever tot betaling van het salaris en tot het weer toelaten van de werknemer op het werk, onder vaststelling van een dwangsom voor het geval de werkgever zich aan de laatste verplichting zou onttrekken.