De werkgever kan vergoedingen en verstrekkingen als eindheffingsbestanddeel aanwijzen mits deze niet in belangrijke mate afwijken van wat gebruikelijk is. Dit gebruikelijkheidscriterium wordt verduidelijkt. De omvang van de als eindheffingsbestanddeel aangewezen vergoedingen en verstrekkingen mag niet in belangrijke mate groter zijn dan gebruikelijk is. Als een vergoeding of verstrekking op zichzelf al ongebruikelijk is, zal het ook ongebruikelijk zijn dat deze wordt aangewezen als eindheffingsbestanddeel.
Om te kunnen beoordelen of iets gebruikelijk is, kan ten eerste een vergelijking worden gemaakt met de andere werknemers van de werkgever. Als een werkgever vrijwel de volledige vrije ruimte gebruikt voor een paar werknemers is dat ongebruikelijk. Ten tweede kan een werknemer worden vergeleken met andere werknemers in dezelfde functiecategorie. Bij verschillen zal de werkgever daar een verklaring voor moeten kunnen geven. Vervolgens kan een vergelijking met andere werkgevers in dezelfde sector worden gemaakt. Als vergelijken met een andere werkgever niet mogelijk is wordt de aanwijzing naar redelijkheid beoordeeld.