Sommige gedragingen van een werknemer zijn zodanig onwenselijk dat zij reden kunnen zijn voor ontslag op staande voet. Het Burgerlijk Wetboek omvat een opsomming van dergelijke dringende redenen. Het bestaan van een dergelijke reden kan ook de grond vormen voor een verzoek tot ontbinding van de arbeidsovereenkomst aan de kantonrechter, als er geen ontslag op staande voet is verleend.

Een werkgever diende bij de kantonrechter een verzoek tot ontbinding van de arbeidsovereenkomst met een werknemer in. Volgens de werkgever was er een dringende reden om de arbeidsovereenkomst op de kortst mogelijke termijn te ontbinden. Die dringende reden werd gevormd door een drietal incidenten. Het eerste incident betrof discriminerende uitlatingen over een collega. Het tweede incident het mopperen over de werkgever in het bijzijn van een klant en het derde incident betrof het pakken van snoep uit een kast in het huis van een klant.

De kantonrechter stelde vast dat de werknemer zich inderdaad negatief en discriminerend had uitgelaten over zijn collega. Het derde incident werd door de kantonrechter terzijde geschoven omdat de werknemer bestreed dat het zich had voorgedaan en de werkgever niet aanwezig was op het tijdstip dat het incident zich zou hebben voorgedaan. Het tweede incident stond voor de kantonrechter ook vast, maar de kantonrechter hechtte er weinig belang aan omdat de werkgever de arbeidsovereenkomst kort daarna verlengd had.

De kantonrechter vond de discriminerende uitlatingen over een college een onvoldoende dringende reden voor ontbinding van de arbeidsovereenkomst, omdat de werkgever de werknemer niet had gewaarschuwd dat dergelijk gedrag aanleiding voor ontslag kon vormen. Zou de kantonrechter wegens dringende reden hebben ontbonden, dan had de werknemer geen recht op een ontslagvergoeding gehad.