Een werkgever is gedurende 104 weken verplicht om het loon van een zieke werknemer in ieder geval gedeeltelijk door te betalen. Gedurende de periode van ziekte is de werkgever verantwoordelijk voor de re-integratie van de werknemer in het arbeidsproces. Als de werkgever niet aan zijn re-integratieverplichtingen voldoet, kan het UWV hem bij wijze van sanctie verplichten het loon gedurende nog eens 52 weken door te betalen. De periode van verlengde loondoorbetaling kan verkort worden wanneer de werkgever de gebreken heeft hersteld.

Na het opleggen van een loonsanctie besloot het UWV de periode van de sanctie te verkorten omdat de werkgever de tekortkomingen in de re-integratieverplichtingen inmiddels had hersteld. De zieke werknemer was het daar niet mee eens en maakte bezwaar tegen het besluit van het UWV. Het UWV verklaarde het bezwaar ongegrond. Ook in beroep tegen de uitspraak op bezwaar bij de rechtbank bleef het besluit van het UWV in stand. Volgens de rechtbank kon het UWV besluiten de loonsanctie te verkorten nadat de werkgever voldoende stukken had overgelegd om te kunnen beoordelen of er voldoende re-integratie inspanningen waren verricht. De Centrale Raad van Beroep deelde in hoger beroep de opvatting van de rechtbank.